کد مطلب:1611 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا هر روز براي خود دعاي مخصوص دارد؟

هدف از خلقت انسان اين است كه انسان به كمال لايق خود برسد، و كمال نهايي وي عبارت است از تقرب به پروردگار جهانيان. همة پيامبران الهي مردم را به تقرب و به سوي خداي مهربان و ارتباط با سرچشمة علم و قدرتِ بي نهايت دعوت كرده اند. يكي از راه تقرب به پروردگار دعا است. قطع نظر از اجر و پاداشي كه براي دعا هست و با چشم پوشي از استجابتي كه بر دعا مترتب است، دعا اگر از حد لقلقة زبان بگذرد و دل با زبان هماهنگي كند و رو ح انسان به اهتزاز آيد، روحانيت بسياري عالي دارد؛ مثل اين است كه انسان خود را غرق در نور بيند. شرافت انسانيت را در آن وقت احساس مي كند.

از اين رو اولياي خدا هيچ چيزي را به اندازة دعا خوش نداشتند.[2] دعا حلقه ارتباط انسان با خداوند است و نماز نير كه در هر روز پنج بار بر انسان تكليف شده، نوعي دعا است. تا اين حلقة پيوند بين انسان و خداوند هميشه و به طور مستمر و در هر روز برقرار باشد. هر كه بخواهد بيشتر اين ارتباط برقرار شود، با دعا اين خواسته برآورده مي شود.

اگر خواهر كه دوست نگسلد پيوندسررشته نگه دار تا نگهدارد

قرآن مي فرمايد: انسان براي عبادت افريده شده است: من جن و انس را نيافريدم جز براي اين كه عبادتم كنند.[3] رسول خدا(ص) فرمود: دعا با فضيلت ترين عبادت است.[4] پس تقرب به خدا سرماية سعادت انسان است و دعا يكي از بهترين راهاي تقرب است. از طرفي عادت و روزمرّگي عامل مؤثر در برانگيختن تمايلات فطري ارادي است، تا آن جا كه چه بسا با اُنس گرفتن به لذتي، انسان از لذت هاي برتر چشم مي پوشد،ولذتي را كه بدان خو گرفته، مقدّم مي دارد. خو گرفتن به لذت هاي معنوي، ارزشمند و حيات بخش است. پس چه بهتر است كه انسان به كارهاي خير خو بگيرد و عادت كند، تا جايي كه اگر كار خوبي را كه بدان خو گرفته است ترك كند، احساس ناراحتي و خسارت كند. كسي كه به خواندن ناز شب اُنس گرفته، اگر شبي نماز شبش قضا شود، روحش آزده مي گردد و احساس مي كند سرماية بزرگي را از كف داده است. در اين بين عاليترين و برترين لذت ها اُنس با خدا و چشيدن مناجات او است كه در استمرار و تكرار توجه قلبي به خداوند حاصل مي گردد.[5]

از طرف ديگر در هر دعايي كه از طرف معصومين(ع) رسيده است، مانند دعاهاي ايام هفته، معارف جديد مطرح شده كه به انسان عقايد صحيح را ياد مي دهد. انسان در ضمن خواندن دعاها با معارف بلند آن ها آشنا مي شود؛ زيرا بسياري از معارف ديني ما در ضمن دعا ها بيان شده است.

[2] مرتضي مطهري، بيست گفتار، ص 285.

[3] ذاريات (51) آية 56.

[4] محمد محمدي ري شهري، ميزان الحكمه، ج 2، ص 869، ماده دعا شمارة 5532.

[5] محمد تقي مصباح يزدي، به سوي خودسازي، ص 352.